ശ്രീകുമാറിന് ഒരു യാത്രാമൊഴി

മരണം ഒരിക്കൽക്കൂടി ആരും ക്ഷണിക്കാതെ വാതിൽപ്പഴുതിലൂടെ അകത്തുവന്നു. ടി. സി. ശ്രീകുമാറിനെ അവൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു, കൊണ്ടുപോയി.

കാഴ്ചയിൽ ആരോഗ്യവാനായിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരത്തിൽ ശ്വാസകോശ അർബുദത്തിന്റെ കണികകൾ പെറ്റുപെരുകിയിരുന്നത് ആരും അറിഞ്ഞില്ല. എത്ര പെട്ടെന്നാണ് എല്ലാം കഴിഞ്ഞത്! വെറും രണ്ടു ദിവസത്തെ ആശുപത്രിവാസം, മരണം...വിട്ടുമാറാത്ത ചുമയ്ക്ക് മരുന്നു വാങ്ങാൻ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങിയ ശ്രീകുമാർ ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ചുവരില്ല എന്ന സത്യം ആ കുടുംബത്തെ വേദനയിലാഴ്‌ത്തുന്നു.

പരിമിതമായ ചുറ്റുപാടുകളിൽ നിന്നുയർന്നുവന്ന അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും തന്റെ കുടുംബത്തിനെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല. മരണത്തിലും ആ ഉൾക്കരുത്ത് ഒരു വടവൃക്ഷത്തിന്റെ തണലായി ആ അമ്മയ്ക്കും മക്കൾക്കും മുകളിൽ കുടവിരിച്ചുനിന്നു.

തന്റെ അച്ഛനും കമ്പനിത്തൊഴിലാളിയായിരുന്നതിനാൽ താനും തന്റെ മക്കളും കമ്പനിയുടെ ചോറാണ് ഉണ്ണുന്നതെന്ന് ശ്രീകുമാർ ഇടയ്ക്കിടെ അഭിമാനപൂർവം സ്മരിച്ചിരുന്നു. ജോലിയോട് നിതാന്തമായ അർപ്പണബോധം പുലർത്താൻ അദ്ദേഹത്തിനു സാധിച്ചത് ആ പൊക്കിൾക്കൊടി ബന്ധം ഉള്ളതുകൊണ്ടുകൂടിയാകാം. അൻപത്തിമൂന്നാം വയസ്സിലും പ്രമോഷനുവേണ്ടിയുള്ള ഇന്റർവ്യൂവിന് ചോദിക്കാനിടയുള്ള ചോദ്യങ്ങളും തേടിവന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ ആകാംക്ഷ നിറഞ്ഞ മുഖം ഒരിക്കലും മറക്കാനാവില്ല. ഹൈസ്കൂളിനപ്പുറം വിദ്യാഭ്യാസം നേടാനാകാതിരുന്നതിന്റെ വിഷമം മക്കളെ നല്ലനിലയിൽ പഠിപ്പിച്ച് അദ്ദേഹം മാറ്റി.

വിരമിക്കാൻ നാലുമാസം മാത്രം ബാക്കിനിൽക്കേ കുറെ സ്മരണകൾ മാത്രം ബാക്കിയാക്കി ശ്രീകുമാർ യാത്രയായി. ആ സ്ഥാനത്തേക്ക് ഇനിയും ആളുകൾ വന്നേക്കും, പക്ഷേ ആ ആത്മാർത്ഥമായ ചിരിയും വിനയാന്വിതമായ പെരുമാറ്റവും പകരം വെയ്ക്കുവാൻ സാധിക്കാത്ത വിധം തനിമയുള്ളതായിരുന്നു.

ആദരാഞ്ജലികൾ...