മലബാർ കലാപവും ഖിലാഫത് പ്രസ്ഥാനവും

ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കേരള മനസ്സാക്ഷിയെ ഞെട്ടിച്ച ഒരു ഭീകരദുരന്തമായിരുന്നു 1921-ൽ നടമാടിയ മാപ്പിള ലഹള. ഖിലാഫത് പ്രസ്ഥാനം അക്രമത്തിലേക്ക് വഴിമാറിയതോടെ കേരളം കണ്ട ഏറ്റവും ദാരുണമായ വംശഹത്യയിലേക്ക് കാര്യങ്ങൾ നീങ്ങി. ആയിരക്കണക്കിന് ഹിന്ദുക്കളെ മാപ്പിളമാർ വധിക്കുകയും നിർബന്ധിത മതപരിവർത്തനം, ബലാൽസംഗം, കൊള്ള എന്നീ ക്രൂരകൃത്യങ്ങൾക്കിരയാക്കുകയും ചെയ്തു. വോട്ടുബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ സ്വാധീനഫലമായി ലഹളക്കാരായ ക്രിമിനലുകൾക്ക് അൻപതു വർഷത്തിനുശേഷം സ്വാതന്ത്ര്യസമര പെൻഷൻ നൽകുകയും ലഹളയെ കാർഷികസമരമായി അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇരകളുടെ മനസ്സിൽനിന്നുപോലും അവർക്കെതിരായ അതിക്രമങ്ങളെ പ്രക്ഷാളനം ചെയ്യുക എന്ന ഹീനവും ഏകാധിപത്യപരവുമായ നടപടിയായിരുന്നു ഇത്. എന്നാൽ സത്യത്തെ എക്കാലവും മൂടിവെക്കാൻ പറ്റുകയില്ലല്ലോ. രാഷ്ട്രീയരംഗത്ത് മാറ്റങ്ങൾ വന്നതോടെ ലഹളയെ കുറേക്കൂടെ തുറന്ന മനസ്സോടെ വിശകലനം ചെയ്യാൻ വിദഗ്ദ്ധർ തയ്യാറായി. അതോടെ നിരവധി ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന വിവരങ്ങൾ പൊതുവേദിയിലെത്തി. നിരവധി പുസ്തകങ്ങളും വ്യാഖ്യാനങ്ങളും ഇതിന്റെ ഭാഗമായി നമ്മുടെ മുന്നിൽ വന്നു. ഈ കൃതിയുടെ രചയിതാവായ പുറത്തൂർ ശ്രീധരൻ അനേകം ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ കർത്താവും കാർഷിക സർവകലാശാലയിലെ അസിസ്റ്റന്റ് കൺട്രോളർ തസ്തികയിൽനിന്ന് വിരമിച്ച വ്യക്തിയുമാണ്.

മറ്റു കൃതികളിൽനിന്നു വ്യത്യസ്തമായി 1921-നു മുമ്പുനടന്ന അനവധി മാപ്പിള ലഹളകളുടെ വിശദവിവരങ്ങൾ ഇതിൽ കാണാം. പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ മാത്രം 32 വലിയ കലാപങ്ങൾ നടന്നു, അതിലെല്ലാം കൂടി 336 പേർ കൊല്ലപ്പെട്ടു. ഹിന്ദുക്കളെ വധിക്കലും മതം മാറ്റലുമൊക്കെ അപ്പോഴും നിർബാധം നടന്നിരുന്നു. ഇവയിൽത്തന്നെ 1841, 1843, 1849, 1873, 1884 എന്നീ വർഷങ്ങളിലെ ലഹളകൾ പ്രത്യേകിച്ചും രക്തരൂഷിതമായിരുന്നു. ഇതിൽ 14 കലാപങ്ങൾക്ക് കാർഷികപ്രശ്നങ്ങളുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. മതാന്ധരായ പുരോഹിതർ എരിതീയിൽ എണ്ണയുമൊഴിച്ചിരുന്നു. അതിലൊരാളായ സയ്യിദ് ഫസൽ പൂക്കോയ തങ്ങളെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടം അറേബിയയിലേക്ക് നാടുകടത്തി. അതിനുപിന്നിൽ പ്രവർത്തിച്ച കനോലി എന്ന കളക്ടറെ തങ്ങളുടെ അനുയായികൾ ഔദ്യോഗികവസതിയിൽ വെച്ച് കൊലപ്പെടുത്തി. തുടരെയുണ്ടാകുന്ന കലാപങ്ങളുടെ കാരണം കണ്ടെത്തുന്നതിനായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ജസ്റ്റിസ് സ്ട്രേഞ്ച് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്‌തത്‌ ജന്മിമാരുടെ ഉപദ്രവമല്ല, മാപ്പിളമാരുടെ മതഭ്രാന്താണ് കാരണമെന്നാണ്. മിതവാദികളായ മുസ്ലിം പണ്ഡിതരും ഇതിനെ പിന്താങ്ങി. അന്യജനത്തെ കൊലപ്പെടുത്തി താൻ കൊല്ലപ്പെടുന്നതിൽ മോക്ഷമുണ്ടെന്ന ഉണ്ടാക്കിത്തീർത്ത വിശ്വാസമാണ് മാപ്പിള ലഹളകൾക്ക് കാരണമായതെന്ന് സയ്യിദ് സനാ ഉല്ല മക്തി തങ്ങൾ സംശയലേശമെന്യേ പ്രഖ്യാപിച്ചു.

ഇടതു ചരിത്രകാരന്മാരുടെ മറ്റൊരു വാദം ഹിന്ദുക്കൾ ബ്രിട്ടീഷ് പോലീസിനെയും പട്ടാളത്തേയും സഹായിച്ചതിനാലാണ് മാപ്പിളമാർ അവർക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞതെന്നാണ്. എന്നാൽപ്പോലും അവരെ കൊല്ലുകയോ കൊള്ളയടിക്കുകയോ ചെയ്യുകയല്ലാതെ ബലം പ്രയോഗിച്ച് മതം മാറ്റുന്നതെന്തിനാണ്? തങ്ങളുടെ മതത്തിലേക്ക് ചേർത്തുകൊണ്ടാണോ എതിരാളികളോട് പ്രതികാരം ചെയ്യുന്നത്? ഈ വാദത്തിന്റെ മുനയൊടിക്കുന്ന തെളിവുകൾ ഈ കൃതിയിൽ കാണാം. 1921 ആഗസ്റ്റ് 20-ന് ലഹളയാരംഭിച്ച് അഞ്ചു ദിവസം വരെ ഉൾനാടുകളിൽ പൊലീസോ പട്ടാളമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും പിറ്റേന്നുതന്നെ ഏറനാടിന്റെ കിഴക്കൻ പ്രദേശങ്ങളിൽ ഹിന്ദുക്കളുടെ വീടുകൾ കൊള്ള ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. മാത്രവുമല്ല, ഇസ്ളാമിലേക്ക് മതം മാറാൻ തയാറായവരുടെ ഭവനങ്ങൾ കൊള്ളയിൽനിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടു (പേജ് 51). ഇസ്ളാമികരാഷ്ട്രം പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു എന്നും അതോടെ മറ്റു സമുദായക്കാർ രണ്ടാം കിടക്കാരായി എന്നും നല്ലൊരു വിഭാഗം മാപ്പിളമാർ വിശ്വസിച്ചു. മഞ്ചേരിയിലെ ഒരു വക്കീലിന്റെ വീട്ടിൽ കന്നുകാലികളെ പരിപാലിച്ചിരുന്ന ഒരു മുസ്ലിം യുവാവ് വക്കീലിന്റെ ചാരുകസേരയിൽ കയറിയിരുന്ന് പരുഷസ്വരത്തിൽ പണം വെക്കാൻ അദ്ദേഹത്തോടാവശ്യപ്പെട്ടു (പേജ് 76). അരാജകത്വം നാട്ടിലെങ്ങും നടമാടി. ഹിന്ദുവെന്നും മുസൽമാനെന്നും രണ്ടുമതങ്ങൾ വേണ്ടെന്ന് ലഹളക്കാർ തീർച്ചപ്പെടുത്തി. മതം മാറാത്ത ഒരൊറ്റ ഹിന്ദുവിനേയും രാജ്യത്ത് വെച്ചേക്കില്ലെന്ന് കോന്നാറെ തങ്ങൾ പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തു (പേജ് 102). നിരായുധരായ ഇരകളുടെ മേൽ ലഹളക്കാർ ക്രൂരവിനോദങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടു. പുഴവക്കത്തുകൊണ്ടുപോയി കഴുത്തറുക്കുന്നതിന് 'കുളിപ്പിക്കുക' എന്നാണ് നേരമ്പോക്കായി കലാപകാരികൾ പറഞ്ഞിരുന്നത് (പേജ് 101). മതം മാറിയവരിൽ അധികം പേരും താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരായിരുന്നു (പേജ് 79). വാരിയംകുന്നത്ത് ഹാജിയും അക്രമങ്ങളിൽ മുൻപന്തിയിലായിരുന്നു. ഖാൻ ബഹാദൂർ ചേക്കുട്ടിയുടെ തല മുറിച്ചെടുത്തത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തിലായിരുന്നു (പേജ് 82). അണികളെ അക്രമോൽസുകരാക്കുന്നതിന് നേതാക്കൾ എല്ലാ തന്ത്രങ്ങളും നിർലോഭം പയറ്റി. ജിഹാദികൾക്ക് വെടിയേൽക്കുകയില്ലെന്നും ഉണ്ട വെള്ളമായിപ്പോകുമെന്നുമാണ് ലഹളക്കാരെ വിശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നത് (പേജ് 96). എന്നാൽ അവസരം ഒത്തുകിട്ടിയപ്പോൾ എല്ലാ പ്രമുഖ നേതാക്കളും - ആലി മുസലിയാർ, വാരിയംകുന്നത്ത് കുഞ്ഞഹമ്മദ് ഹാജി, ചെമ്പ്രശ്ശേരി തങ്ങൾ, സീതിക്കോയ തങ്ങൾ - നിരുപാധികം ആയുധം വെച്ച് ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കുമുന്നിൽ കീഴടങ്ങിയെന്നത് ഒരു വിരോധാഭാസമാണ്. പക്ഷേ നേതാക്കൾ പ്രതീക്ഷിച്ച ആനുകൂല്യങ്ങളൊന്നും അവരിൽ നിന്ന് ലഭിച്ചതുമില്ല. വിചാരണക്കുശേഷം എല്ലാവരേയും തൂക്കുകയോ വെടിവെച്ചു കൊല്ലുകയോ ചെയ്തു. ലഹളക്കിടയിലെ ഏറ്റവും ഭീകരമായ അക്രമം തുവ്വൂരിലേതായിരുന്നു. പോലീസിനെ സഹായിച്ചു എന്ന കുറ്റം ചുമത്തി പേരിനൊരു വിചാരണയും ഉടനടി വിധികല്പനയും കഴിച്ച് അവിടത്തെ കിണറിനടുത്തു കൊണ്ടുപോയി ഓരോരുത്തരെയായി വെട്ടിക്കൊന്ന് കിണറ്റിലിട്ടു. ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കുശേഷവും കിണറ്റിൽനിന്ന് ഞരക്കങ്ങൾ കേട്ടിരുന്നതായി ദൃക്‌സാക്ഷികൾ പറയുന്നു. യാതൊരു ഉപചാരങ്ങളും കൂടാതെ ആ മൃതശരീരങ്ങൾ കിണറ്റിൽ കിടന്നു. മാസങ്ങൾക്കുശേഷം ആ കിണറ്റിൽ ചെന്നുനോക്കിയ തനിക്ക് ഇരുപതോളം തലകൾ എണ്ണാൻ കഴിഞ്ഞുവെന്ന് കോൺഗ്രസ് നേതാവായിരുന്ന മാധവൻ നായർ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.

മാപ്പിളകലാപത്തോട് ചേർത്തു പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന മറ്റൊരു വാദമാണ് ഭൂവുടമകളായ സവർണ്ണ ജാതിക്കാർക്കുനേരെ മാത്രമായിരുന്നു കലാപകാരികളുടെ ആക്രമണങ്ങൾ എന്നത്. ശ്രീധരൻ ഇതിനെയും തകർക്കുന്നതിനുവേണ്ട ധാരാളം തെളിവുകൾ നൽകുന്നുണ്ട്. 1884-ൽ ഉണ്ടായ ഒരു കലാപം മതപരിവർത്തനം ചെയ്ത തീയ്യ സമുദായക്കാരനായ രാമൻ എന്നൊരാൾ സ്വമതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയതിനെത്തുടർന്ന് ഉടലെടുത്തതാണ്. 1921-ൽ തേഞ്ഞിപ്പലത്തും തീയ്യ സമുദായക്കാർക്കുനേരെ തീവ്രമായ ആക്രമണങ്ങൾ നടന്നു. താനൂരിൽ ചാലിയർക്കുനേരെയും കൊടയ്ക്കലിൽ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കെതിരെപ്പോലും നടന്ന ഹീനമായ ആക്രമണങ്ങൾ ജാതിവ്യത്യാസമല്ല, മറിച്ച് മതവെറിയായിരുന്നു കലാപത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്രോതസ്സ് എന്നു വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഒന്നിപ്പിച്ചു നിർത്താനുള്ള ഒരു സംഘടനാസംവിധാനത്തിന്റെ അഭാവമാണ് ഹിന്ദു സമുദായം നേരിട്ട കനത്ത നാശനഷ്ടങ്ങൾക്കു കാരണം. ജാതിസമ്പ്രദായവും തീണ്ടൽ മുതലായ അനാചാരങ്ങളും ഹിന്ദുക്കളെ തമ്മിൽത്തമ്മിൽ അകറ്റിയിരുന്നു. ആപത്തുകളിൽ അവരുടെയിടയിൽ ഏകോപനം സാധിച്ചിരുന്നില്ല. തുടക്കത്തിൽ നാട്ടിലുള്ള സകല ആയുധങ്ങളും ലഹളക്കാർ കയ്യടക്കിയിരുന്നതിനാൽ കൊള്ളയും കൊള്ളിവെപ്പും തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഹിന്ദുക്കൾ നിരായുധരായിപ്പോയി. ഒരുമിച്ചു ചേരാനോ ഒത്തൊരുമിച്ചു പ്രവർത്തിക്കാനോ ഉള്ള അവസരം ഹിന്ദുക്കൾക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും ചിലയിടങ്ങളിൽ ശക്തമായി പ്രതിരോധിക്കാൻ വ്യക്തിപരമായി കായികമികവുള്ളവർക്ക് സാധിച്ചിരുന്നു.

1921-നു ശേഷം മലബാറിൽ പിന്നീടൊരിക്കലും കലാപങ്ങളുണ്ടായില്ല. ഇതിനുപിന്നിലെ കാരണങ്ങൾ ഗ്രന്ഥകാരൻ വിശകലനം ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിലും സർക്കാരിന്റെ നിശിതമായ അടിച്ചമർത്തലായിരുന്നു അതിനുപിന്നിലെന്ന് നമുക്കു കാണാൻ കഴിയും. 1859-ലെ മാപ്പിള ആക്ട് ലഹളകളിൽ പങ്കെടുത്തവരെന്ന് സംശയിക്കപ്പെടുന്ന ആരേയും വിചാരണ കൂടാതെ നാടുകടത്താനും, ലഹളക്കാരുടെ സ്വത്തുക്കൾ സർക്കാരിലേക്കു കണ്ടുകെട്ടാനും, അരക്ഷിതപ്രദേശങ്ങളിൽ താമസിക്കുന്നവരുടെ മേൽ കൂട്ടപ്പിഴ ചുമത്താനും സർക്കാരിന് അധികാരം നൽകി. വെള്ളപ്പട്ടാളക്കാരെക്കൊണ്ട് കലാപകാരികളെ ഫലപ്രദമായി ഒതുക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ലെന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഗൂർഖാ സൈനികരേയും ആസാമിലെ ഗോത്രവർഗ്ഗക്കാരായ ചിൻ-കചിൻ സൈനികരേയും രംഗത്തിറക്കി. അവർ ലഹളക്കാരെ ഈയാംപാറ്റകളെപ്പോലെ കൊന്നുതള്ളി. ഒരിക്കൽ മൂവായിരത്തോളം വരുന്ന അക്രമിസംഘം പാണ്ടിക്കാട് വെറും എൺപതുപേർ മാത്രമുള്ള ഒരു ഗൂർഖാ വിഭാഗത്തെ ചുമർ പൊളിച്ച് അകത്തുകടന്ന് തോക്കുപയോഗിക്കാനാവാത്ത വിധത്തിൽ നേരിട്ടു. ഗൂർഖാ കത്തിയായ ഖുക്രികൾ ഉപയോഗിച്ച് സൈനികർ 230 ലഹളക്കാരെ അരിഞ്ഞുവീഴ്ത്തിയപ്പോൾ നാലു ഗൂർഖകൾ മാത്രമാണ് അവരുടെയിടയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടത്.

ഈയടുത്ത കാലത്ത് കണ്ടിട്ടുള്ളതിൽ ഏറ്റവും സത്യസന്ധമായ വിധത്തിൽ വസ്തുതകൾ വിവരിക്കുന്ന ഒരു കൃതിയാണിത്. എങ്കിലും സ്വന്തം നിഗമനങ്ങൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നതിൽ ഗ്രന്ഥകർത്താവ് അല്പം മടി കാണിക്കുന്നതായി നമുക്കുതോന്നും. 1921-നു മുൻപുള്ള കലാപങ്ങളെ വെളിച്ചത്തുകൊണ്ടുവരുന്നുവെന്നതാണ് മറ്റൊരു സവിശേഷത. വളരെയധികം കാലിക പ്രസക്തി കലാപത്തിന് നൂറ്റാണ്ടു തികയുന്ന ഈ വർഷത്തിൽ ഈ പുസ്തകത്തിന്  ഉണ്ട്. മാപ്പിള ലഹള ഏകപക്ഷീയമായ ഒരു വലിയ വർഗീയലഹള മാത്രമായിരുന്നുവെന്ന സത്യം അംഗീകരിക്കാതെ അന്തിമമായ സാമുദായിക അനുരഞ്ജനം സാധ്യമാവില്ല. അക്രമങ്ങളിൽ ഒട്ടനവധി മാപ്പിളമാർ അവരുടെ അയൽക്കാരായ ഹിന്ദുക്കളെ സഹായിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ ലഹളക്കാർ അവരെയും മതത്തിന്റെ ശത്രുക്കൾ എന്ന നിലയിലാണ് നേരിട്ടത്. മതം മനുഷ്യത്വവുമായി ഏറ്റുമുട്ടുന്ന കാഴ്ചയാണ് ഇവിടെ കാണുന്നത്.

പുസ്തകം ശക്തമായി ശുപാർശ ചെയ്യുന്നു.

Book Review of 'Malabar Kalapavum Khilafat Prasthaanavum' by Purathoor Sridharan

H&C Books, 2019

ISBN: 9789388952828

Pages: 124