കമ്യൂണിസ്റ്റ് രീതിശാസ്ത്രത്തിന്റെ നാൾവഴികൾ വിശദമാക്കിക്കൊണ്ടാരംഭിക്കുന്ന വിവരണം സോഷ്യലിസ്റ്റ് വിപ്ലവത്തിന്റെ ഇരുളടഞ്ഞ പാതകളിൽപ്പോലും കൃത്യമായി വെളിച്ചം വീശുന്നു. വർഗ്ഗസമരം അനിവാര്യമായി തൊഴിലാളിവർഗ്ഗസർവാധിപത്യത്തിലേക്കു നയിക്കുന്നു. ഈ വർഗ്ഗാധിപത്യഭരണക്രമത്തെ ക്രമേണ വർഗ്ഗരഹിതസമൂഹത്തിലേക്കു നയിക്കുന്നതിന്റെ ചുക്കാൻ പിടിച്ചിരുന്നത് ഏകപാർട്ടി ഭരണകൂടമായിരുന്നു. എന്നാലിവിടെ പ്രസ്ഥാനത്തിന് വീഴ്ച സംഭവിച്ചു. ഒരു പാർട്ടിയുടെ കുത്തകാധികാരം ഭരണഘടനാപരമായി വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുന്നതോടെ ആ പാർട്ടിയിൽപ്പെട്ടവർ വരേണ്യവർഗ്ഗമായി മാറുന്നു. ഈ അവസ്ഥ ഫ്യൂഡൽ കാലത്തെ പ്രഭുവാഴ്ചയ്ക്കുസമാനമാണ്. പോളിറ്റ് ബ്യൂറോയിലെ നേതാക്കൾ പ്രഭുവർഗ്ഗത്തിന്റെ പങ്കുവഹിക്കുമ്പോൾ അത് ഫാസിസ്റ്റ് അധികാരകേന്ദ്രീകരണത്തിന്റെ മൂർത്തരൂപമായി മാറുന്നു. കമ്യൂണിസ്റ്റ് ഭരണം നിലനിന്നിരുന്ന രാജ്യങ്ങളിലെല്ലാം ജനങ്ങളെ നിർദ്ദാക്ഷിണ്യം അടിച്ചമർത്തുന്ന സോഷ്യൽ ഫാസിസമാണ് നിലനിന്നിരുന്നെതെന്നാണ് വേണു അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്. മുന്നോട്ടുള്ള പ്രയാണമാർഗം പരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെയും തെറ്റു തിരുത്തലുകളിലൂടെയുമാണ് പ്രസ്ഥാനം കരുപ്പിടിപ്പിച്ചിരുന്നത്. മാർക്സിന്റേയും ലെനിന്റേയും സൈദ്ധാന്തികപ്രതിഭകൾക്കുപോലും ശരിയുത്തരം കണ്ടെത്താൻ സാധിക്കാതിരുന്ന ചോദ്യങ്ങളാണ് പ്രായോഗികരാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ നാൽക്കവലകളിൽ സഖാക്കളെ കാത്തുനിന്നത്. അത്തരം മൂന്നു ദശാസന്ധികൾ വേണു ലളിതമായി തുറന്നുകാണിക്കുന്നു. 1871-ലെ പാരീസ് കമ്യൂൺ അധികാരം നേടിയെടുക്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചുവെങ്കിലും ഭരണമുറപ്പിക്കുന്നതിനുമുമ്പേ അധികാരം കമ്യൂണുകൾക്കു കൈമാറിയതോടെ തകർന്നുപോയി. ഇതിൽനിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ടുകൊണ്ടാണ് ലെനിൻ 1917-ൽ വികേന്ദ്രീകരണത്തിനെതിരായി മുഖം തിരിച്ചത്. അദ്ദേഹം വാഗ്ദാനം ചെയ്തതുപോലെ അധികാരം സോവിയറ്റുകൾക്ക് നൽകാതെ പാർട്ടിയിൽ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. ചൈനയിലെ സാംസ്കാരികവിപ്ലവസമയത്ത് മാവോ വീണ്ടും അധികാരം ജനങ്ങളിലേക്ക് എത്തിച്ചുവെങ്കിലും അത് മാവോ ജനങ്ങൾക്കുനൽകിയ ഒരു ഔദാര്യം മാത്രമായിരുന്നു എന്നാണ് നിരീക്ഷിക്കുന്നത്. താഴേത്തട്ടിലെ പ്രവർത്തകർ പാർട്ടിയുടെ മേധാവിത്വത്തെ ചോദ്യചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അത് പിൻവലിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. അതായത്, കേന്ദ്രീകരണമാണോ അതോ വികേന്ദ്രീകരണമാണോ അഭിലഷണീയം എന്ന അടിസ്ഥാനവസ്തുതയിൽ പോലും പ്രസ്ഥാനത്തിൽ അഭിപ്രായൈക്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഇപ്പോഴുമില്ല എന്ന ഞെട്ടിക്കുന്ന വസ്തുതയാണ് നാമിവിടെ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.
ഇതുവരെ നിലവിൽവന്ന എല്ലാ സോഷ്യലിസ്റ്റ് ഭരണകൂടങ്ങളും അന്തസ്സത്തയിൽ ജനങ്ങളിൽനിന്ന് അന്യവും അങ്ങേയറ്റം കേന്ദ്രീകൃതവും മർദ്ദകവുമായിരുന്നു. അതിനാൽത്തന്നെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് ആചാര്യന്മാരുടെ സിദ്ധാന്ത-പ്രയോഗവശങ്ങളും ഈ കൃതിയിൽ പരിശോധിക്കുകയും രാജാവ് നഗ്നനാണെന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. മാർക്സിനുപോലും തെറ്റുപറ്റിയെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ വിപ്ലവകാരി ഒരുപക്ഷേ വേണുവായിരിക്കാം. വർഗ്ഗരഹിതസമൂഹത്തിലേക്കുള്ള പരിണാമഗതിയെക്കുറിച്ചുള്ള മാർക്സിന്റെ സങ്കല്പങ്ങൾ ലളിതവത്കൃതമായിരുന്നു. മാത്രവുമല്ല, അവയെല്ലാം പാരീസ് കമ്യൂണിനെ മുന്നിൽക്കണ്ട് രൂപപ്പെടുത്തിയവയും. പാരീസ് കമ്യൂണിന്റെ വികേന്ദ്രീകൃതസ്വഭാവം ആചാര്യനെ ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലാക്കിയതിന്റെ ഫലമായി അദ്ദേഹം സിദ്ധാന്തങ്ങൾ മാറ്റിവെച്ച് അതിനു പിന്തുണ നൽകി. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവാധിപത്യത്തെ പാർട്ടി സ്വേച്‌ഛാധിപത്യമായി മാറ്റിയതിലായിരുന്നു ലെനിന്റെ പിഴ. എല്ലാ അധികാരവും സോവിയറ്റുകൾക്ക് എന്ന വിപ്ലവമുദ്രാവാക്യത്തിന്റെ തണലിൽ അധികാരം പിടിച്ചതിനുശേഷം ലെനിൻ പ്രഖ്യാപിച്ചത് അവ അധികാരസംവിധാനത്തിന്റെ കൺവേയർ ബെൽറ്റുകൾ മാത്രമാണെന്നാണ്. ഒരു വർഗ്ഗമെന്ന നിലക്ക് തൊഴിലാളിവർഗ്ഗത്തിനു ഭരിക്കാനാവില്ലെന്നും മുന്നണിപ്പടയായ പാർട്ടിയിലൂടെ മാത്രമേ തൊഴിലാളിവർഗ്ഗ സർവാധിപത്യം നടപ്പിലാക്കാനാവൂ എന്നുമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസം. ഇതിനെല്ലാം മുകളിലായിരുന്നു ഏംഗൽസിന്റെ അബദ്ധധാരണകൾ. ഭാവിയിലെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് സമൂഹത്തിൽ ഇന്നത്തെ കുടുംബഘടന പാടേ തകരാനുള്ള സാധ്യതയും തികച്ചും സ്വതന്ത്രമായ സ്ത്രീ-പുരുഷബന്ധത്തിന്റെ സാധ്യതയും ഏംഗൽസ് കണ്ടു (പേജ് 213). അതായത്, ഏതാണ്ട് മൃഗങ്ങളുടേതിനു സമാനമായ സാമൂഹ്യഘടന!
അടുത്തതായി ഗ്രന്ഥകാരൻ പരിശോധിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയിലെ എം.എൽ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ വീഴ്ചകളെക്കുറിച്ചാണ്. സാർവദേശീയതലത്തിൽ മാവോയേയും ദേശീയതലത്തിൽ ചാരു മജൂംദാറിനെയും പിൻതുടരുക മാത്രമാണ് വിപ്ലവപരമായ സമീപനത്തിന്റെ ഉരകല്ല് എന്ന തെറ്റായ വിശ്വാസം നക്സലൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനത്തെ നയിച്ചു. പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ വിശ്വാസപ്രമാണങ്ങൾക്കു നിരക്കാത്ത ഒരു യാഥാർഥ്യത്തെയും കമ്യൂണിസ്റ്റുകൾ അംഗീകരിക്കില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, അവയെ തിരിച്ചറിയുകപോലുമില്ല - ഇന്ത്യയിലെ ജാതിവ്യവസ്ഥ തന്നെ ഉത്തമോദാഹരണം. സമൂഹങ്ങളുടെ ദേശീയപരമായ ഒരുമിച്ചുകൂടൽ ബൂർഷ്വ വ്യതിയാനമാണെന്ന നിലപാടിൽനിന്ന് അവർ അൽപ്പം കൂടി മുന്നോട്ടുപോയി ദേശീയസമരം വർഗ്ഗസമരം തന്നെയാണെന്ന തെറ്റുതിരുത്തലിൽ ചില പ്രസ്ഥാനങ്ങൾ എത്തിച്ചേർന്നിട്ടുണ്ട്. മാറിവരുന്ന യാഥാർഥ്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളാനും അതനുസരിച്ച് പുതിയ വിശകലനരീതികൾ വികസിപ്പിക്കാനുമുള്ള ഒരു ചിന്താരീതിയല്ല പ്രസ്ഥാനത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നതെന്ന് ലേഖകൻ തുറന്നുസമ്മതിക്കുന്നു. എം.എൽ. പ്രസ്ഥാനം മാത്രമാണ് ഈ വിഷയത്തിൽ പുരോഗതി നേടിയിട്ടുള്ളതെന്നും മുഖ്യധാരാ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ പണ്ടത്തെ നിലപാടുതന്നെയാണ് ഇപ്പോഴും തുടരുന്നതെന്നും അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 1992-ലാണ് ഈ കൃതി രചിക്കപ്പെട്ടതെന്നുകൂടി ഓർമ്മിക്കേണ്ടതാണ്. സോഷ്യലിസ്റ്റ് കാലഘട്ടത്തിലും തൊഴിലാളിവർഗ്ഗവും അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന ജനവിഭാഗങ്ങളും ഏകശിലാനിർമ്മിതമായ സമൂഹമായിട്ടല്ല നിലനിൽക്കുന്നതെന്നും, അവയിലെ വീക്ഷണവ്യത്യാസങ്ങൾ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാൻ ഒന്നിലധികം കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ വേണമെന്നും പുസ്തകം രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. തന്നെയുമല്ല, കമ്യൂണിസം കെട്ടിപ്പടുക്കാനുള്ള പരിപാടിയുടെ മുഖ്യഭാഗമല്ല സായുധസമരം (പേജ് 238).
കെ. വേണുവിന്റെ വിശാലമായ അറിവിന്റേയും, പരന്ന വായനയുടേയും സൂചകങ്ങൾ ഗ്രന്ഥത്തിലുടനീളം കാണാം. യൂറോപ്യൻ ചിന്തകരുടെ ഗഹനമായ അഭിപ്രായങ്ങൾ ദാർശനികതലത്തിലെ വിശകലനങ്ങളിലൂടെ വായനക്കാർക്കു പരിചയപ്പെടുത്തുകയാണീ കൃതി. 'സമാന്തരാന്വേഷണങ്ങൾ' എന്ന അദ്ധ്യായം ഇതു വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. എന്നാൽ മാർക്സിയൻ ചിന്താപദ്ധതിയിലെ സാമ്പത്തികകാരണങ്ങളുടെ പരിശോധന നടത്താതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയും ചെയ്യുന്നു. സ്വയംവിമർശനത്തിന്റെ ഭാഗമായി ദാർശനികം, സാമൂഹികം-സാംസ്കാരികം, രാഷ്ട്രീയം, സാമ്പത്തികം, സംഘടനാപരം എന്നീ മേഖലകൾക്കായി അഞ്ച് അദ്ധ്യായങ്ങൾ നീക്കിവെച്ചിരിക്കുന്നു. ഭാവിയിലേക്കുനോക്കുന്ന ലേഖകൻ അവിടേയും ഭൂതകാലത്തിലെ വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ തന്നെയാണ് കാണുന്നത്. സാമ്രാജ്യത്വശക്തികളും സാമ്രാജ്യത്വവിരുദ്ധമർദ്ദിതജനതകളും തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യം ഭാവിയിൽ മൂർച്ഛിക്കാൻ പോകുന്നുവത്രേ!
വളരെ ശാന്തമായും സമതുലിതമായും വിശകലനം നടത്തുന്ന ഗ്രന്ഥകാരന്റെ സമചിത്തത അഴിഞ്ഞുവീഴുന്നതും മൂർച്ചയേറിയ കോമ്പല്ല് പ്രത്യക്ഷമാകുന്നതും ഇന്ത്യയുടെ അഖണ്ഡതയും ഐക്യവും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന തലത്തിലാണ്. ഇന്ത്യ പതിനാറോ പതിനേഴോ സ്വയംനിർണ്ണയാവകാശമുള്ള ദേശീയതകളായി വെട്ടിമുറിക്കപ്പെടണം എന്നാണീ 'ബുദ്ധിജീവിയുടെ' ഉള്ളിലിരുപ്പ്! വിവിധ ഭാഷകളും സംസ്കാരങ്ങളും മതങ്ങളും ഇടകലർന്നു വളരുന്ന ഇന്ത്യയെപ്പോലൊരു രാജ്യം മാർക്സിന് പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യൂറോപ്പിലിരുന്ന് സ്വപ്നം കാണാൻപോലും കഴിഞ്ഞില്ല എന്നതുകൊണ്ട് അങ്ങനെയൊരു രാജ്യത്തിന് നിലനിൽക്കാൻ അവകാശമില്ല എന്നാണ് വലിയ ആചാര്യനെ പിന്തുടരുന്ന ചെറിയ ആശാന്മാരുടെ മനോഗതം! കാശ്മീരിന്റെ സ്വയംനിർണ്ണയാവകാശം അദ്ദേഹം അംഗീകരിച്ചുകൊടുക്കുന്നു. ഖാലിസ്ഥാൻ വാദവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വായിൽ വെള്ളമൂറിക്കുന്നുണ്ട്. സ്വയംഭരണം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടുള്ള അകാലികളുടെ നേതൃത്വത്തിൽ നടന്ന ബഹുജനപ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ആവർത്തിച്ചാവർത്തിച്ച് അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് അവർ ഭീകരപ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചതത്രേ (പേജ് 285). 'കേരളം മലയാളികളുടെ മാതൃഭൂമി' എന്ന നിർദ്ദേശാത്മകമായ കൃതി ഇ.എം.എസ്സ് 1940-കളിൽ പുറത്തിറക്കിയിട്ടുപോലും കേരളത്തിൽ വിഭാഗീയപ്രവണതകൾ വളർന്നുവരാത്തതിൽ വേണു അതീവകുണ്ഠിതനാണ്. രാഷ്ട്രപിതാവിന്റെ സമരരീതികളോടുള്ള പുച്‌ഛം കലർന്ന അംഗീകാരം പലയിടങ്ങളിലും ദൃശ്യമാണ്. ലെനിന്റേയും മാവോയുടേയും തലത്തിലല്ലെങ്കിലും ഒരു വലിയ സമൂഹത്തിന്റെ പ്രതിപുരുഷനായി ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധസമരത്തിലൂടെ ഗാന്ധി വളർന്നുവന്നു (പേജ് 279) എന്ന് അദ്ദേഹം മടിച്ചുമടിച്ച് സമ്മതിക്കുന്നു.
ഇന്ത്യയിലെ വിപ്ലവപ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ആശയപരമായ ഇഴ പിരിച്ചുപരിശോധിക്കുന്ന ഈ കൃതി മുൻപൊരിക്കൽ ഇവിടെ നിരൂപണം നടത്തിയിട്ടുള്ള ആർ. കെ. ബിജുരാജിന്റെ 'നക്സൽ ദിനങ്ങൾ' എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ തുടർവായനയായി ഉപയോഗിക്കാവുന്നതാണ്.
പുസ്തകം ശക്തമായി ശുപാർശ ചെയ്യുന്നു.
Book Review of 'Oru Communisttukarante Janadhipathya Sankalpam' by K Venu
ISBN: 9788182673144
No comments:
Post a Comment