ഓരോ കലഹവും മനസ്സിലേല്‍ക്കുന്ന മുറിവാണ്. ചിലത് ക്രമേണ ഉണങ്ങും. മറ്റു ചിലത് കൂടുതല്‍ മേഖലകളിലേക്ക് പരക്കും.
ഔദ്യോഗിക കൃത്യനിര്‍വഹണത്തിന്റെ ഭാഗമായ കലഹങ്ങളും
അങ്ങനെതന്നെ. പക്ഷേ അവ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നത് ശരിയല്ല. എങ്കിലും
ഇടക്കെങ്കിലും ജോലിയും വീടും തമ്മിലുള്ള മറ നീങ്ങിപ്പോകും.
അസന്തുഷ്ടി തന്നെ അതിന്റെ അന്തിമഫലം.
ഓരോ
മാസവും കുറയുന്ന ജീവനക്കാര്‍. ചെയ്യേണ്ട പണിക്ക് ഒരു കുറവുമില്ല.
ഇപ്പോഴുള്ളതിന്റെ മൂന്നിരട്ടി സഹപ്രവര്‍ത്തകരുമായി ജോലിചെയ്തിരുന്നതിന്റെ
ഗൃഹാതുരസ്മരണകള്‍ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്ത ജീവനക്കാരും ആജ്ഞാശക്തിയില്ലാത്ത മുതലാളിമാരും.
പോരേ പൂരം!
ഒരു ഡോപമൈന്‍ മഴ അനുഭവിച്ച കാലം മറന്നുപോയി.
ലക്ഷ്യമില്ലാതെ കൊഴിയുന്ന നാളുകള്‍. ഇന്നലെയും ഇന്നും നാളെയുമൊക്കെ ഒരുപോലെ
തന്നെ. അടുത്ത വളവിലെവിടെയോ പതുങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന ഡിപ്രഷന്‍. അതിനെ
ഒഴിവാക്കിപ്പോകാനുള്ള സ്ഥലം ഉണ്ടാകുമോ എന്തോ!
ഇപ്പോള്‍ പുസ്തകങ്ങളാണെന്റെ ഏക വൈക്കോല്‍ത്തുറുമ്പ്.
No comments:
Post a Comment