ഇനി ഞാന്‍ ഉണരട്ടെ....

പി. കെ. ബാലകൃഷ്ണന്റെ വിഖ്യാതമായ ‘ഇനി ഞാന്‍ ഉറങ്ങട്ടെ’ എന്ന നോവലിന്റെ തലക്കെട്ടിനോട് തോന്നുന്ന സാദൃശ്യം യാദൃശ്ചികമല്ല. പണ്ടെന്നോ വായിച്ചതാണെങ്കിലും അതിന്റെ വികാരതീവ്രമായ ഉള്ളടക്കം മനസ്സിന്റെ ഏതോ താഴ്വരകളില്‍ കൊഴിഞ്ഞുപോകാത്ത ഇതളുകളുമായി തലയാട്ടി നില്‍ക്കുന്നു. തന്റെ സീമന്തപുത്രനായ  കര്‍ണനെ നഷ്ടപ്പെട്ട കുന്തി സ്നുഷയായ ദ്രൌപദിയോട്  വിവരിക്കുന്ന കര്‍ണവൃത്താന്തമാണ്‌ പ്രതിപാദ്യം. മഹാഭാരതത്തിന്റെ കാലാതിശായിയായ നിലനില്പ് അതിനെ ആശ്രയിച്ചു നിര്‍മിച്ച രണ്ടാംനിര (രണ്ടാം തരമല്ല) പുസ്തകങ്ങള്‍ക്കും ദീര്‍ഘായുസ്സ് നല്‍കുന്നുണ്ട് – യയാതി, രണ്ടാമൂഴം എന്നിവ ഓര്‍ക്കാം. എല്ലാം കേട്ടുകഴിഞ്ഞ പാഞ്ചാലി അവസാനം പറയുന്ന വാക്കുകളാണ് ‘ഇനി ഞാന്‍ ഉറങ്ങട്ടെ’ എന്നത്.

ഇവിടെ സ്ഥിതി അല്പം വ്യത്യസ്തം. ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വ്യക്തി ഉണര്‍ന്നെഴുന്നേല്‍ക്കലാണ്  നമ്മുടെ ഇതിവൃത്തം. ഈ റെയില്‍വേ പ്ലാറ്റ്ഫോമില്‍ ചലനമറ്റു വണ്ടി കിടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് മാസങ്ങളായി. സാങ്കേതികവിദഗ്ധര്‍ പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടും പയറ്റിയിട്ടും ഈ വാഹനം അനക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. ‘വെള്ളാനകളുടെ നാട് ’ എന്ന ചിത്രത്തില്‍ കണ്ടതുപോലെ ആനയെക്കൊണ്ടുവരെ വലിപ്പിച്ചുനോക്കി, രക്ഷയില്ല. എന്‍ജിന് എന്താണ് കുഴപ്പമെന്ന് കണ്ടുപിടിക്കാനും സാധിച്ചില്ല. വണ്ടി ഓടിക്കേണ്ടയാള്‍ കോമയിലെന്നവണ്ണം ഗാഢനിദ്രയിലായിപ്പോയാല്‍ എന്തുചെയ്യാന്‍ സാധിക്കും?

എങ്കിലും അവസാനം ഒരു പരിഹാരമാകുന്നു. അയാള്‍ ഉറക്കമുണരുകയാണ്. നിശ്ചലതയുടെ കുറ്റിയില്‍ തളച്ചിട്ടിരുന്ന സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചങ്ങല അഴിഞ്ഞുതുടങ്ങുന്നു. പുറംതോട് പൊളിച്ച്, കാത്തുനിന്നിരുന്ന ലോകത്തിന്റെ ഊഷ്മളതയിലേക്ക് ആ പക്ഷി മെല്ലെമെല്ലെ നടന്നുതുടങ്ങുന്നു. മറ്റൊരു പുലരി ഇതള്‍ വിരിക്കുകയായി. തുടുത്ത പ്രഭാതത്തില്‍ അയാള്‍ കണ്ണുതിരുമ്മി നാലുപാടും നോക്കുന്നു. അത്ഭുതങ്ങളില്‍ അത്ഭുതമെന്ന വണ്ണം ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല എന്നുകാണുന്നു. മുന്നില്‍ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന പാളങ്ങളിലെ ഉരുക്ക് അയാളുടെ നിശ്ചയവുമായി ഇടകലരുന്നു. ബ്രേക് അയയുന്നു, വണ്ടി സാവധാനം മുന്നോട്ടുനീങ്ങുകയായി. അടുത്തുള്ളവയൊക്കെ പിന്നിലേക്കോടുകയും അകലെയുള്ളവയൊക്കെ കൂടെവരികയും ചെയ്യുന്ന യാത്ര തുടങ്ങുകയായി. അയാള്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കി… കൂടെയുണ്ടായിരുന്നവരെല്ലാം അവരവരുടെ സ്ഥാനങ്ങളിലുണ്ട്….മുന്നോട്ട്….. മുന്നോട്ട്….. മുന്നോട്ട്…..